1.  <p> P&oacute;źniejsi, po Mojżeszu, prorocy także pouczali sw&oacute;j nar&oacute;d o świętości soboty także o nagrodzie dla tych, kt&oacute;rzy cenią dnia Odpocznienia. Pismo Święte wielokrotnie podkreśla oznaczanie ostatniego dnia publicznego i zarządza przestrzegania święta soboty. Ponieważ według karaimskiego prawa religijnego - jak podkreślali - wszystkie święta także ich określenia połączone są z nowiem księżyca, jako początkiem miesiąca, a oraz ten dzień jest cel dnia uroczystego i świątecznego. W Święto Zgromadzenia (&oacute;smy dzień) rzuca się w kienesie roczne czytanie Pisma Szczęśliwego a z druga stosuje się czytanie pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju (i wtedy czytanie stałe, bez przerw, permanentne) do tyłu wersetu 3, rozdziału 2. W postępującą najbliższą sobotę czyta się pierwszy oddział Pisma Świętego (Księgi Rodzaju) i dlatego - według zwyczaju dawniej występującego u Karaim&oacute;w - dzień ten oznaczano także „Radosną uroczystością Zakonu”. https://nalekcji.pl/artykul/7428/sprawdzian-wos-ustroj-rzeczypospolitej-polskiej-nowa-era-odpowiedzi (2, 3) - „I błogosławił Pan dniowi si&oacute;dmemu i oddał go, iż weń odpoczął z jakiegoś dzieła swego, kt&oacute;re wykonałem B&oacute;g, aby stworzył”. Przymierze jest stałe między Mną a synami narodu i znamię wiekuiste, przez sześć dni bowiem uczynił Pan niebo i ziemię, a w si&oacute;dmy od pracy przestał”. W centralny wiecz&oacute;r Wielkanocy, przed uroczystą wieczerzą każdy Karaim obowiązany jest czytać przy stole, w towarzystwie rodziny, m&oacute;wienie o dziejach wyjścia ludu z Egiptu a o znaczeniu samego święta, jak napisane: „A będziesz prowadził synowi twemu dnia onego, m&oacute;wiąc: Obecne jest toż, co mi zrobił Pan, kiedym poszedł z Egiptu”.</p>
2.  <p> W tym dniu zanoszono Bogu dziękczynienia przy żniwach pszenicy (ofiara ze czystej mąki pszenicznej. Ofiara ta nazywała się „snopa podnoszenia”, więc i firma niedzieli w tygodniu wielkanocnym. Stąd wynika konieczność poznania nazw dni tygodnia. Z obecnych świąt trzy - Wielkanoc, Święto Tygodni i Święto Namiot&oacute;w, nazywają się po karaimsku - Chydż lub Hydż (stąd i muzułmańskie hadż, hadżi - o pielgrzymce, jako święcie), oraz całe trzy łącznie zwą się „trzy razy”, bowiem w momentach istnienia świątyni w Jerozolimie podczas tych świąt cały nar&oacute;d (mężczyźni) obowiązany był zjawić się przed ołtarzem Przedwiecznego, żeby te znakomite dni świętować wsp&oacute;lnie. Stąd święto to oznacza się te (po staropolsku) „Pięćdziesiątnica”, czyli Zielone Świątki. Święto Namiot&oacute;w (kar. Chydży Ałaczychlarnyn) - to trzecie święto doroczne. Odpowiednio do tych trzech wiekopomnych wydarzeń obchodzimy trzy radosne święta doroczne (&uuml;cz kurłałar): Wielkanoc (Chydży Tymbyłłarnyn), Święto Tygodni (Chydży Aftałarnyn) i Święto Namiot&oacute;w (Chydży Ałaczychlarnyn). W religii karaimskiej świętami są: 1) sobota; 2) dzień nowiu, oraz będące święta doroczne: 3) Następny Rok (Jił baszi); 4) Wielkanoc (Chydży Tymbyłłarnyn); 5) Święto Tygodni (Chydży Aftałarnyn); 6) Święto Namiot&oacute;w (Chydży Ałaczychłarnyn); 7) Święto Trąb (Byrhy kiuniu); 8) Dzień odpuszczenia grzech&oacute;w (Boszatłych kiuniu).</p>
3.  <p> Pierwszy i ci dzień Wielkanocy są dniami uroczystymi. Ostatni, si&oacute;dmy dzień Wielkanocy nazywa się „Dniem Zgromadzenia”. Pierwszego dnia Wielkanocy czyta się Pismo Święte: Ks. Pismo Święte każe obchodzić to okazja w namiotach, na pamięć pobytu narodu, po zakończeniu z Egiptu, na pustyni, gdzie żyto w namiotach. Święto toż uważało ponad miejsca jako święto zbioru owoc&oacute;w i określa się świętem zbioru. U Izajasza (58, 13-4) wybiera się następująca opinię o sobocie „Jeśli odwr&oacute;cisz od dnia sobotniego nogę twoją od czynienia woli (zachcianki) twojej w dzień święty m&oacute;j, a nazwiesz Sobotę rozkoszą (aszaiszłych) i świętem Pańskim chwalebnym, a uczcisz je nie czyniąc spraw twoich, ani nie najdzie wola twoja, by miał gadać puste słowa - tedy się będziesz rozkoszował w Bogu i zabiorę cię na wysokości ziemi i nakarmię cię dziedzictwem Jakubowym, ojca twego - tak Usta Pańskie m&oacute;wiły”. 23, 15-16): „Liczyć dlatego będziecie z kolejnego dnia soboty, kt&oacute;regoście ofiarowali snopek pierwocin, siedem tygodni zupełnych, aż do r&oacute;żnego dnia wypełnienia si&oacute;dmego tygodnia, toż stanowi pięćdziesiąt dni, a właśnie ofiarę nową w&oacute;wczas Panu ofiarujecie”.</p>
4.  <p> Drugiego dnia po sobocie w tygodniu wielkanocnym, tzn. w niedzielę - pierwszego dnia tygodnia, montowano w Jerozolimie ofiarę snop&oacute;w, pierwocin, pierwszego, dopiero dojrzałego jęczmienia. Święto Tygodni (kar. Chydży Aftałarnyn), obchodzone 50-tego dnia od pierwszego dnia tygodnia (tzn. niedzieli) w tygodniu wielkanocnym. Z dnia „podnoszenia snopa” liczono siedem si&oacute;demnic, siedem razy siedem, czyli siedem tygodni, a to 49 dni, a dnia 50-tego obchodzono Święto Tygodni (kar. To poleganie, kończące się uroczyście (kapłan czyta poszczeg&oacute;lne wersety, zaś og&oacute;ł wiernych kolejno je m&oacute;wi), określa się po karaimsku San (Liczba) i trzyma do 50-tego dnia, jak napisano (Kpł. Także ostatniego dnia, kt&oacute;rego dają snopek, będzie zabit baranek niepokalany roczny na całopalenie Panu. Chleba i prażma , ani krup nie będziecie jeść ze zboża, aż do dnia, kt&oacute;rego składacie z niego Bogu waszemu. Poczynając z dnia następnego po sobocie wielkanocnej (tzn. od niedzieli) Karaimi zwykli każdy dzień liczyć podczas porannej modlitwy w czasu kolejno następujących 49 dni, aż do „Pięćdziesiątnicy”, wymieniając codziennie kolejny numer dnia.</p>
5.  <p> Np. w wczesną sobotę po dniu „podnoszenia snopa” czyta się „Właśnie jest si&oacute;dmy dzień si&oacute;demki (tzn. tygodnia) pierwszego z siedmiu tygodni. Sześć dni będziesz jadł przaśniki, natomiast w dobę si&oacute;dmy zebranie Panu Bogu twemu, roboty tworzyć nie będziesz” (Pwt. Czwarte przykazanie, jak teraz podano wyżej każe święcić dzień sobotni. „Oraz będzie, jeśli mnie słuchać będziecie, m&oacute;wi Pan, jeśli święcić będziecie dzień sobotni, by weń nie czynili żadnej roboty, wchodzić będą bramami miasta tego pracodawcy i książęta spoczywający na stolicy Dawidowej”. Powiedziano bowiem: „I nazwiecie ten dzień przechwalebny i najogromniejszy, żadnej roboty drugiej weń prowadzić nie będziecie, Ustawa wieczna będzie we pełnych mieszkaniach i sposobach waszych”. Przykazanie jest stałe w rzędach i każdych mieszkaniach waszych”. Wyjścia (32, 13): „M&oacute;w synom narodu i m&oacute;wisz do nich: Patrzcie, abyście strzegli dnia sobotniego, bo znamieniem jest między Mną a między wami w charakterach waszych, abyście wiedzieli, żem ja Pan, kt&oacute;ry was poświęcam”. 23,10-14): „M&oacute;w synom narodu i m&oacute;wisz do nich: Gdy wnijdziecie do ziemi, kt&oacute;rą ja wam dam, i pożniecie zboże, przyniesiecie snop kłos&oacute;w pierwociny żniwa waszego do kapłana, kt&oacute;ry podniesie snopek przed Panem, aby złoty był za was, kolejnego dnia Sabatu, i poświęci go.</p>
6.