>lvl 17
>licbaza
>żyjesz jak normalny nastolatek
>no może poza tym że jesteś totalnym przegrywem
>nie należysz do rozrywkowych ludzi więc ne masz zbyt licznego towarzystwa, o dziewczynach nie mówiąc
>skoro o nich mowa
>od pierwszej klasy przypatrujesz się jednej loszce z biol-chemu (nazwijmy ją Ania)
>Ania była ucieleśnieniem piękna
>smukła talia
>blond włosy
>zielone oczy
>piersi również niczego sobie
>na pewnej przerwie widzisz jak przechodzi
>oczywiście nie masz odwagi zagadać
>nagle słyszysz huk i widzisz że się przewróciła
>z grzeczności podbiegasz i pomagasz wstać
>’wszystko okej?’
>’tak anon dzięki że pytasz’
>’skąd znasz moje imię?’
>’przypatruję ci się od dłuższego czasu’
>zaczynacie rozmawiać
>nawet nie poczuliście że minęła cała obiadówka
>dała ci swój numer
>resztę dnia spędziliście pisząc ze sobą
>i tak mijały dni, tygodnie, miesiąc, dwa…
>wiadome było, że w końcu staniecie się parą
>tak też się stało
>była dla ciebie wszystkim
>wasza miłość kwitła szybko jak barszcz sosnowskiego
>mógłbyś oddać jej wszystko
>tak było przez blisko rok
>3 klasa, w maju matura
>Ania zapytała czy nie byłbym zły jakby się nie odzywała w niedzielę, bo musi się uczyć
>nie buntujesz się, w końcu wszystko dla jej dobra
>potem do niedzieli doszedł piątek
>długo nie minęło, a doszła też sobota
>zaczyna ci jej brakować
>piszesz od piątku, ale nie otrzymujesz odpowiedzi
>w niedzielę stwierdzasz, że wypadałoby jej zrobić niespodziankę
>kupujesz bukiet kwiatów
>idziesz pod mieszkanie i pukasz
>nikt nie otwiera
>pukasz jeszcze raz
>nic
>gdy miałeś już odchodzić nagle usłyszałeś jęki
>masz podejrzenia jednak stwierdzasz, że lepiej jest się upewnić
>pukasz po raz ostatni
>jęki milkną
>otwiera ci Ania
>’Anon? Co ty tu robisz?’
>’Chciałem ci sprawić niespodziankę i kupiłem ci bukiet’
>nagle słyszysz męski głos dobiegający z jej pokoju
>’Kochanie kiedy wrócisz? Chcę już skończyć co zacząłem’
>ciekawość bierze górę
>wpierdalasz się do mieszkania i szarżujesz wprost do jej pokoju
>tam leży z 20cm knagą frajer z mat-fizu
>nie możesz w to uwierzyć
>wybiegasz z oczami zalanymi łzami
>chcesz być jak najszybciej w domu
>szukasz sznura
>wieszasz go pod sufitem i stajesz na krześle
>ze sznurem na szyi już masz wykonać krok do przodu gdy nagle widzisz jasne światło
>ukazuje ci się anioł
>’anonie! Wiemy, że kochałeś Anię, ale to nie jest jeszcze twój czas. Pozwolimy cofnąć ci się w czasie, abyś mógł ominąć to co cię spotkało’
>budzisz się
>znajomy korytarz
>znajomy huk
>znowu do niej podbiegasz
>’wszystko okej?’
>’tak anon dzięki że pytasz’
>masz z tyłu głowy co ci zrobiła
>nie wybaczysz jej tego
>rzucasz ją znowu na kolana
>zdejmujesz spodnie
>siłą zmuszasz ją do opierdalania ci petardy przy całej szkole
>coś tam jęczy ale nie zwracasz na to uwagi
>jęki ustają
>szczęka też coś niemrawa
>sprawdzasz puls
>nie żyje
>udusiłeś ją swoim Syzyfem
>nie wierzysz w to co zrobiłeś
>ruszasz na dach budynku
>stamtąd skaczesz
>tuż przed śmiercią znowu pokazuje ci się anioł
>’anonie! Niebo jest z ciebie dumne. Udowodniłeś nadrzędne prawo, że loszki to coorvy. Zasłużyłeś na wstąpienie do Królestwa’
>po wielu latach Kościół dowiedział się o twoich objawieniach
>uznają je za prawdziwe
>’loszki to coorvy’ staje się XI przykazaniem, a ciebie kanonizują
>jesteś św.Anon
>patron bólu i spontanicznych lodzików