Późniejsi, po Mojżeszu, prorocy także pouczali swój naród o świętości soboty także o nagrodzie dla tych, którzy cenią dnia Odpocznienia. Pismo Święte wielokrotnie podkreśla oznaczanie ostatniego dnia publicznego i zarządza przestrzegania święta soboty. Ponieważ według karaimskiego prawa religijnego - jak podkreślali - wszystkie święta także ich określenia połączone są z nowiem księżyca, jako początkiem miesiąca, a oraz ten dzień jest cel dnia uroczystego i świątecznego. W Święto Zgromadzenia (ósmy dzień) rzuca się w kienesie roczne czytanie Pisma Szczęśliwego a z druga stosuje się czytanie pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju (i wtedy czytanie stałe, bez przerw, permanentne) do tyłu wersetu 3, rozdziału 2. W postępującą najbliższą sobotę czyta się pierwszy oddział Pisma Świętego (Księgi Rodzaju) i dlatego - według zwyczaju dawniej występującego u Karaimów - dzień ten oznaczano także „Radosną uroczystością Zakonu”. https://nalekcji.pl/artykul/7428/sprawdzian-wos-ustroj-rzeczypospolitej-polskiej-nowa-era-odpowiedzi (2, 3) - „I błogosławił Pan dniowi siódmemu i oddał go, iż weń odpoczął z jakiegoś dzieła swego, które wykonałem Bóg, aby stworzył”. Przymierze jest stałe między Mną a synami narodu i znamię wiekuiste, przez sześć dni bowiem uczynił Pan niebo i ziemię, a w siódmy od pracy przestał”. W centralny wieczór Wielkanocy, przed uroczystą wieczerzą każdy Karaim obowiązany jest czytać przy stole, w towarzystwie rodziny, mówienie o dziejach wyjścia ludu z Egiptu a o znaczeniu samego święta, jak napisane: „A będziesz prowadził synowi twemu dnia onego, mówiąc: Obecne jest toż, co mi zrobił Pan, kiedym poszedł z Egiptu”.

W tym dniu zanoszono Bogu dziękczynienia przy żniwach pszenicy (ofiara ze czystej mąki pszenicznej. Ofiara ta nazywała się „snopa podnoszenia”, więc i firma niedzieli w tygodniu wielkanocnym. Stąd wynika konieczność poznania nazw dni tygodnia. Z obecnych świąt trzy - Wielkanoc, Święto Tygodni i Święto Namiotów, nazywają się po karaimsku - Chydż lub Hydż (stąd i muzułmańskie hadż, hadżi - o pielgrzymce, jako święcie), oraz całe trzy łącznie zwą się „trzy razy”, bowiem w momentach istnienia świątyni w Jerozolimie podczas tych świąt cały naród (mężczyźni) obowiązany był zjawić się przed ołtarzem Przedwiecznego, żeby te znakomite dni świętować wspólnie. Stąd święto to oznacza się te (po staropolsku) „Pięćdziesiątnica”, czyli Zielone Świątki. Święto Namiotów (kar. Chydży Ałaczychlarnyn) - to trzecie święto doroczne. Odpowiednio do tych trzech wiekopomnych wydarzeń obchodzimy trzy radosne święta doroczne (ücz kurłałar): Wielkanoc (Chydży Tymbyłłarnyn), Święto Tygodni (Chydży Aftałarnyn) i Święto Namiotów (Chydży Ałaczychlarnyn). W religii karaimskiej świętami są: 1) sobota; 2) dzień nowiu, oraz będące święta doroczne: 3) Następny Rok (Jił baszi); 4) Wielkanoc (Chydży Tymbyłłarnyn); 5) Święto Tygodni (Chydży Aftałarnyn); 6) Święto Namiotów (Chydży Ałaczychłarnyn); 7) Święto Trąb (Byrhy kiuniu); 8) Dzień odpuszczenia grzechów (Boszatłych kiuniu).

Pierwszy i ci dzień Wielkanocy są dniami uroczystymi. Ostatni, siódmy dzień Wielkanocy nazywa się „Dniem Zgromadzenia”. Pierwszego dnia Wielkanocy czyta się Pismo Święte: Ks. Pismo Święte każe obchodzić to okazja w namiotach, na pamięć pobytu narodu, po zakończeniu z Egiptu, na pustyni, gdzie żyto w namiotach. Święto toż uważało ponad miejsca jako święto zbioru owoców i określa się świętem zbioru. U Izajasza (58, 13-4) wybiera się następująca opinię o sobocie „Jeśli odwrócisz od dnia sobotniego nogę twoją od czynienia woli (zachcianki) twojej w dzień święty mój, a nazwiesz Sobotę rozkoszą (aszaiszłych) i świętem Pańskim chwalebnym, a uczcisz je nie czyniąc spraw twoich, ani nie najdzie wola twoja, by miał gadać puste słowa - tedy się będziesz rozkoszował w Bogu i zabiorę cię na wysokości ziemi i nakarmię cię dziedzictwem Jakubowym, ojca twego - tak Usta Pańskie mówiły”. 23, 15-16): „Liczyć dlatego będziecie z kolejnego dnia soboty, któregoście ofiarowali snopek pierwocin, siedem tygodni zupełnych, aż do różnego dnia wypełnienia siódmego tygodnia, toż stanowi pięćdziesiąt dni, a właśnie ofiarę nową wówczas Panu ofiarujecie”.

Drugiego dnia po sobocie w tygodniu wielkanocnym, tzn. w niedzielę - pierwszego dnia tygodnia, montowano w Jerozolimie ofiarę snopów, pierwocin, pierwszego, dopiero dojrzałego jęczmienia. Święto Tygodni (kar. Chydży Aftałarnyn), obchodzone 50-tego dnia od pierwszego dnia tygodnia (tzn. niedzieli) w tygodniu wielkanocnym. Z dnia „podnoszenia snopa” liczono siedem siódemnic, siedem razy siedem, czyli siedem tygodni, a to 49 dni, a dnia 50-tego obchodzono Święto Tygodni (kar. To poleganie, kończące się uroczyście (kapłan czyta poszczególne wersety, zaś ogół wiernych kolejno je mówi), określa się po karaimsku San (Liczba) i trzyma do 50-tego dnia, jak napisano (Kpł. Także ostatniego dnia, którego dają snopek, będzie zabit baranek niepokalany roczny na całopalenie Panu. Chleba i prażma , ani krup nie będziecie jeść ze zboża, aż do dnia, którego składacie z niego Bogu waszemu. Poczynając z dnia następnego po sobocie wielkanocnej (tzn. od niedzieli) Karaimi zwykli każdy dzień liczyć podczas porannej modlitwy w czasu kolejno następujących 49 dni, aż do „Pięćdziesiątnicy”, wymieniając codziennie kolejny numer dnia.

Np. w wczesną sobotę po dniu „podnoszenia snopa” czyta się „Właśnie jest siódmy dzień siódemki (tzn. tygodnia) pierwszego z siedmiu tygodni. Sześć dni będziesz jadł przaśniki, natomiast w dobę siódmy zebranie Panu Bogu twemu, roboty tworzyć nie będziesz” (Pwt. Czwarte przykazanie, jak teraz podano wyżej każe święcić dzień sobotni. „Oraz będzie, jeśli mnie słuchać będziecie, mówi Pan, jeśli święcić będziecie dzień sobotni, by weń nie czynili żadnej roboty, wchodzić będą bramami miasta tego pracodawcy i książęta spoczywający na stolicy Dawidowej”. Powiedziano bowiem: „I nazwiecie ten dzień przechwalebny i najogromniejszy, żadnej roboty drugiej weń prowadzić nie będziecie, Ustawa wieczna będzie we pełnych mieszkaniach i sposobach waszych”. Przykazanie jest stałe w rzędach i każdych mieszkaniach waszych”. Wyjścia (32, 13): „Mów synom narodu i mówisz do nich: Patrzcie, abyście strzegli dnia sobotniego, bo znamieniem jest między Mną a między wami w charakterach waszych, abyście wiedzieli, żem ja Pan, który was poświęcam”. 23,10-14): „Mów synom narodu i mówisz do nich: Gdy wnijdziecie do ziemi, którą ja wam dam, i pożniecie zboże, przyniesiecie snop kłosów pierwociny żniwa waszego do kapłana, który podniesie snopek przed Panem, aby złoty był za was, kolejnego dnia Sabatu, i poświęci go.