Do tej pory nie mam pojęcia jak się w to wszystko wplątałem. Przed sobą miałem 

zamek Druddigona, w którym była uwięziona księżniczka, a ja przybyłem tutaj z misją 

ratunkową. Nie, nie jestem żadnym szlachetnym rycerzem, nawet sobie tak nie myślcie. 

Wręcz przeciwnie. Jestem oszustem, chyba najlepszym jakiego widział świat. Trudniłem się 

już w życiu złodziejstwem, piractwem czy przemytnictwem. Jednak, gdy gnijesz w 

więzieniu, a król daje Ci wybór: katowski topór albo walka ze smokiem długo się nie 

zastanawiasz, chociaż przypuszczam że końcowy efekt będzie taki sam: trup bez głowy. 

Dokładniej mówiąc mój trup. Wszystko zaczęło się od szalonego planu obrabowania 

królewskiego skarbca. Niestety nie doceniłem pałacowej gwardii i dlatego dzisiaj zajmuję się 

ratowaniem bezbronnych niewiast. Aczkolwiek jakbym się nad sobą zastanowił to jest coś 

we mnie z Robin Hooda. Choć tylko trochę, ponieważ rabuję bogatych, ale już nie 

koniecznie dzielę się łupem z biednymi. Co by się nie działo, w tej chwili jestem odważnym 

rycerzem i jedyną szansą dla króla na odzyskanie córki. Powiedzieli, że nie mam wyjścia, 

ubrali w błyszczącą zbroję i wysłali na samobójczą misję. 

Wszedłem do zamku najciszej jak tylko potrafiłem, a uwierzcie, na tym akurat znam 

się jak nikt inny. W moim fachu to podstawa. Po przekroczeniu progu od razu usłyszałem 

lamenty i płacze dochodzące z lewej strony, co bardzo pomogło w ustaleniu położenia 

księżniczki. Była zamknięta w wieży, na moje nieszczęście tej najwyższej, do której 

prowadziły spiralne schody, tak na oko z tysiącem stopni. Bestii do tej pory nie spotkałem, 

lecz wiedziałem, że czai się gdzieś w pobliżu. Miałem stracha, muszę to przyznać. Gdyby 

smok mnie wyczuł nie miałbym najmniejszych szans. Schody kończyły się drzwiami 

zamkniętymi metalową kłódką. Dla złodzieja to akurat nie problem. Po ich otwarciu ukazała 

mi się księżniczka Kocilinka. Była piękna. Aż mi zaparło dech, jednak nie było czasu na 

pogaduszki. Usłyszałem krótkie „mój bohaterze”, ale ja już byłem przy oknie i 

przywiązywałem linę. Byłem pewien, że poczwara czeka na nas w zamku, a księżniczka nie 

potrafiła się skradać tak cicho jak ja. Dlatego wolałem zejść z wieży po sznurze. Przy okazji 

mogłem się poprzytulać do córki króla, oczywiście pod pretekstem „będę Cię trzymał, żebyś 

nie spadła”. W połowie drogi usłyszeliśmy z góry potworny krzyk. Zapewne bestia już 

odkryła, że przepadła jej kolacja. Ryk dochodzący z gardła smoka trochę mnie wystraszył. O 

mały włos nie wypuściłem księżniczki, ale moja ręka na szczęście zsunęła się tylko z jej 

pleców niżej i teraz znajdowała się tam, gdzie na pewno znajdować się nie powinna. Myślę, 

że moja dama w opałach nawet nie zwróciła na to uwagi. Po kilku chwilach (a miałem 

wrażenie, że to była wieczność) udało nam się zejść na ziemię. Czym prędzej oddaliliśmy się 

od zamku, a za nami ciągle słychać było wrzaski Druddigona. 

Wszystko skończyło się szczęśliwie. Kocilinka została uratowana, ja otrzymałem 

królewskie ułaskawienie i nagrodę w wysokości 5 tys. Zasług (waluty obowiązującej w 

naszym kraju). Jeszcze przed moim uwięzieniem, król ogłosił, że te pieniądze otrzyma każdy 

śmiałek, który stanie oko w oko z bestią. Może nie byłem śmiałkiem, ale nagroda z całą 

pewnością mi się należała i wyszedłem na tym lepiej niż na rabowaniu majątku władcy.

EPILOG

Na drugi dzień wróciłem do zamku. Smok już tam na mnie czekał. „Dobrze się spisałeś 

Druddi, teraz wracaj do Pokeballa.” powiedziałem. Tak, tak, to był mój Druddigon. Jak już 

mówiłem jestem złodziejem doskonałym, a numer z porwaniem i „ratowaniem” księżniczki 

był jedynym sposobem, by choć częściowo opróżnić ten przeklęty skarbiec