Wyjęłam Pokedex, aby się upewnić. Duży, niebieski… zgadza się, Druddigon. 

Żar leje się z nieba, a ten w cieniu siedzi i popija napój energetyczny. Mało tego, 

grilluje mięsko jakieś. 

- Swanna ? – odezwałam się ruchem głowy pokazując grilla. 

Obejrzał się zaskoczony i zmierzył mnie wzrokiem. 

- Nie, Ducklett. Swanna jest mało smaczna, żylaste mięsko ma.

Jasne. Duckletta łatwiej złapać, a smak tu nie ma nic do rzeczy.

Inaczej wyobrażałam sobie to spotkanie, miało być groźnie, miała być walka, 

chwała, trofeum, a jest jak na pikniku. W dodatku od tego upału pot spływa ze 

mnie wsiąkając w rzemienie, plecy mam mokre, włosy mokre, cała jestem 

mokra. Dobrze, że się nie kurzy. Podczas spiętrzania chmur zjawiskowych 

potrafi nieźle wiać, a piaski niesione wiatrem z Pustynnego Kurortu są ostre. 

Byłabym załatwiona na cacy. 

- Dobrze, że się nie kurzy, bo byłabyś załatwiona na cacy – sapnął 

Druddigon sprawdzając kruchość mięsa na grillu przez naciskanie go kijkiem. 

- Co ty nie powiesz..? – spytałam zła. Miałam wrażenie, że czyta moje 

myśli. Nie, to niemożliwe – mruknęłam do siebie dodając sobie otuchy. 

- Przyszłam po Kocilinkę – odezwałam się biorąc głęboki wdech – albo 

oddasz ją dobrowolnie, albo… 

- albo co? – przerwał mi zerkając spode łba na mnie. Przerwał grillowanie 

z łapą zawieszoną wpół ruchu. Zrobiło się niezręcznie. Powoli przełknęłam ślinę 

wolnym ruchem ręki sięgając po pokeballa. Zamachnęłam się. 

- albo jajco! – krzyknęłam rzucając w niego Masterballem. To znaczy, tak 

mi się wydawało.

Tutaj muszę wyjaśnić, że babski plecak pełen jest rupieci i dość trudno nad tym 

zapanować. Miał być Masterball, poleciał czerwony Pokeball. W zasadzie 

niewielka różnica, ale…

Druddigon ryknął wściekły zaraz po tym, jak w Pokeballa złapał się grill wraz 

ze skwierczącym obiadem. Zamachnął się, aby mi przyłożyć i wysłać co 

najmniej na Górę Odwrotu. 

- Stop! - krzyknęłam unosząc dłoń i próbując zachować twarz w stanie 

niepokiereszowanym. - Chcesz mieć żarcie, przyprowadź księżniczkę Kocilinę! 

Żywą! – wrzasnęłam, żeby nie było wątpliwości. Sapał, ryczał, nawet patyk, 

który trzymał, wyrzucił w krzaki. Ale nie uderzył. Widać, dżentelmen. 

- Przyszłam po księżniczkę Kocilinę, wypuścisz ją, oddam ci grilla, innej 

opcji nie ma – powtórzyłam wycierając pot w czoła.

- Nikomu jeszcze nie udało się pokonać Druddigona, a tym bardziej 

przekonać do uwolnienia mnie - odezwała się cicho księżniczka - dziękuję.

Milczałam. Grzebiąc patykiem w ognisku mimowolnie dotknęłam kieszeni. 

Druddigon zdziwi się gdy zobaczy, że dostał pustego pokeballa. Pewnie pysk 

poczerwienieje mu ze złości. Szkoda, że tego nie zobaczę…

* * *