wchodzi cejrowski do murzyna
-DZIEŃ DOBRY
-DZIEŃ DOBRY KURWA PO POLSKU NIE ROZUMIESZ?
-DAJ MI TO CO MASZ W RĘCE
-NO DAJ
-PROSZĘ PAŃSTWA TO JEST MURZYN
-HEHE PATRZCIE JAKI GŁUPI xD
-DOBRA IDZIEMY DALEJ
- O! A TU MAMY ŚCIANĘ. KOJARZĄ PAŃSTWO NA PEWNO ŚCIANY POLSKICH DOMÓW? GRUBE, SOLIDNE CEGLANE.
- A TU ŚCIANA Z GUWNA. SRAJĄ DO WIADRA, PROSZĘ PAŃSTWA, WSZYSCY Z WIOSKI DO JEDNEGO I POTEM, PAN SIĘ PRZESUNIE, RĘKAMI TO NABIERAJĄ, MIESZAJĄ ZE SŁOMĄ I, UWAGA STOPIEŃ, I LEPIĄ ŚCIANY.
- I TO SIĘ PROSZĘ PAŃSTWA TRZYMA. JEST SOLIDNE, TANIE W BUDOWIE I CO NAJWAŻNIEJSZE! SPEŁNIA SWOJĄ FUNKCJĘ. A W POLSCE? NO W POLSCE JAK W LESIE.

a wojciechowska, kurwa
-chlip chlip ta Kobieta ma tak ciężko
-jebana patriarchalna Afryka
-ehhh tak by sobie chciała chodzić na disco i dawać dupy
-a nie może
-dajcie wzruszającą muzykę
-trzymaj się mbubu
-będę do ciebie pisać
-kocham cię ehhh 

 a Fazowski:
- dobra, pora wyjść na to śmiedzące miasto
- uuu jakie ładne dziewuszki w tym pakistanie
-koooleżankoo lubisz kukurydzę? bo tu kolba do opierhhhdolenia
- paczma! komuniści
- hurr durr jepać komunistów!
- ale tu brzydko, nie to co na moim ślunsku
- o jaka fajna dziura, położę się tu spać 

 Tymczasem w alternatywnym świecie.
Siedzisz sobie w restauracji i bawisz się smartfonem, kelner właśnie podał ci pierogi, nagle do pomieszczenia wchodzi słynny czarny podróżnik, Wojtolo Sei'roka.
Oczywiście boso i w koszuli.
Za nim podąża kamerzysta, Wojtolo cały czas gestykuluje i mówi do kamery w swoim języku.
Zauważają cię, Wojtolo pokazuje na ciebie palcem, zniża głos, nachyla się do kamery i szepcze konspiracyjnie, kamerzysta uśmiecha się szeroko. Podchodzą do ciebie nonszalancko, Wojtolo przysuwa sobie krzesło i przysiada się do stołu, puszcza ci oko i wyjmuje smartfona z rąk. Zaczyna żywiołowo mówić do kamery, machając przy tym rękami i pokazując na smartfon. Wreszcie odkłada go na stół, bierze widelec i pokazuje do obiektywu, robi widelcem takie ruchy, jakby coś na niego nabijał i chichocząc tłumaczy dalej, kamerzysta nie może się powstrzymać i wybucha śmiechem.
Wojtolo przysuwa talerz z pierogami, przepoławia jeden i teraz opowiada z wyraźnym obrzydzeniem, pokazując widelcem na farsz. Wreszcie odkłada widelec, patrzy ci w oczy, mówi coś bardzo powoli i dokładnie, poklepuje cię po ramieniu, wstaje i kieruje się w stronę wyjścia, kamerzysta idzie za nim.
Siedzisz w pełnym osłupieniu.