- പത്താം ക്ലാസ് മലയാളം പേപ്പറിൽ കുട്ടികളുടെ എഴുത്തിലുള്ള നൈപുണ്യം തിരിച്ചറിയുന്നതിനുവേണ്ടി കൊടുത്ത ഒരു ചോദ്യമിതായിരുന്നു :-
- നിങ്ങൾക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട, പ്രഗത്ഭനായൊരു വ്യക്തിയെക്കുറിച്ചും,
- അവർ നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ ചെലുത്തിയ സ്വാധീനത്തെക്കുറിച്ചും രണ്ടു പുറത്തിൽ കവിയാതെയൊരു ഉപന്യാസം തയ്യാറാക്കുക.
- കുട്ടികൾ പരസ്പരം നോക്കി...
- സംശയങ്ങൾ ഉയർന്നു...
- മദർ തേരേസായെക്കുറിച്ച് മതിയോ...?
- സച്ചിനെക്കുറച്ച് എഴുതിയാൽ കുഴപ്പമുണ്ടോ...?
- എല്ലാവരും എഴുതി തുടങ്ങി. പിരീഡ് അവസാനിച്ചപ്പോൾ പേപ്പറും വാങ്ങി ടീച്ചർ സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ എത്തി.
- വെറുതെ ഒന്ന് ഓടിച്ചു നോക്കി...
- നല്ല ഭംഗിയായി എല്ലാവരും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
- ഒന്നൊന്നായ് വായിച്ചു... ഗ്രേഡ് ഇട്ടുതുടങ്ങി.
- ആഹാ....
- വായിച്ചു ചിരിക്കാനും, ചിന്തിക്കാനും ഉണ്ട്...
- മമ്മൂട്ടി,
- മോഹൻലാൽ,
- വിജയ്,
- മദർ തേരേസാ,
- മുരുകൻ കട്ടാക്കട,
- ധോണി,
- സച്ചിൻ,
- മഞ്ജു വാര്യർ, അബ്ദുൾകലാം...
- അങ്ങനെ
- നീണ്ട നിരതന്നെയുണ്ട്...
- അടുത്ത പേപ്പർ എടുത്തു വായിക്കാൻ നോക്കിയ ടീച്ചറോന്ന് ഞെട്ടി...!!! നരേന്ദ്രന്റ പേപ്പർ...
- പത്ത് ബി- യിലെ കുട്ടിയാണ്.
- കറുത്ത മഷിയിൽ വടിവൊത്ത അക്ഷരങ്ങൾ...
- ദി ഗ്രേറ്റ് ആർട്ടിസ്റ്റ് - കല്യാണികുട്ടി
- (എന്റെ അമ്മ )
- ഒട്ടൊരു കൗതുകത്തോടെയാണ് ടീച്ചർ വായന തുടർന്നത് ...
- കാരണം നരേന്ദ്രന്റെ അമ്മ കല്യാണിയെ അവർക്ക് നന്നായി അറിയാം.
- അവന്റെ അച്ഛന്റെ മരണശേഷം കുട്ടികളെ വളർത്താൻ തൊഴിലുറപ്പ് പണിക്ക് പോയും, മറ്റുള്ള വീടുകളിൽ അടുക്കളപ്പണി ചെയ്തും കഴിയുന്ന കല്യാണി എങ്ങനെ ഗ്രേറ്റ് ആർട്ടിസ്റ്റ് ആവും..?
- ഇവനിതു എന്താണ് എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നത്...
- വീണ്ടും ആ അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു...
- ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഗായിക എന്റെ അമ്മയാണ്...
- ആരുടെ പാട്ട് കേട്ടാണോ ഒരാൾ കരച്ചിൽ നിർത്തുന്നത്, സന്തോഷത്തോടെയിരിക്കുന്നത്, സമാധാനത്തോടെ ഉറങ്ങുന്നത്...
- അത്,സ്വന്തം അമ്മയുടെ താരാട്ട് പാട്ടാണ്.
- ഈ ഭൂമിയിലേക്ക് പിറന്നുവീഴുന്ന ഓരോ കുഞ്ഞും കേൾക്കുന്നത് സംഗീതം പഠിച്ചയാളുടെയോ,, അവാർഡ് കിട്ടിയ ആളുടെയോ സ്വരമല്ല... രാഗവും,താളവുമില്ലെങ്കിലും അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആഴത്തിൽ സ്പർശിക്കുന്നത് ആ താരാട്ട് പാട്ടുതന്നെയാണ്.
- എന്റെ അനുജത്തിയെ ഉറക്കുവാൻ വേണ്ടി അമ്മ പാടിയ താരാട്ടുപാട്ടിനോളം മാധുര്യമേറിയയൊരു സ്വരവും ഈ ഭൂമിയിൽ ഞാൻ വേറെ കേട്ടിട്ടില്ല. അതേ എന്റെ അമ്മയാണ് ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഗായിക.
- ഞാൻ കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ കഥാകാരിയും എന്റെ അമ്മയാണ്...
- പകലന്തിയോളം പണി കഴിഞ്ഞ്, റേഷൻ പീടികയിൽ നിന്നും അരിയും വാങ്ങി വന്ന്, ഉണങ്ങാത്ത വിറക് ഊതി കത്തിച്ചു കഞ്ഞി ആക്കുമ്പോൾ...
- കരിയും,പുകയുമേറ്റ അടുക്കളയിൽ അമ്മക്കൊപ്പം ഞാനും ഏട്ടനും ഇരിക്കുന്നുണ്ടാവും...
- അടുത്ത് തഴപായിൽ അനുജത്തിയെ കിടത്തിയിട്ടും ഉണ്ടാവും....
- അപ്പോഴൊക്കെയും അടുപ്പിൽ നിന്നുയരുന്ന പുകചുരുളുകൾ നോക്കി,അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുള്ള മനോഹരമായ കഥകളോളം മികച്ചവ ഇതുവരെ ഞാൻ എങ്ങും വായിച്ചിട്ടുമില്ല,കേട്ടിട്ടുമില്ല...
- എന്റെ അമ്മയാണ് ഏറ്റവും വലിയ ശില്പിയും...
- ഗോതമ്പുപൊടി കുഴച്ച്, ശോഷിച്ച കൈയാൽ അവ ഉരുളകളാക്കി,സ്റ്റീൽ പാത്രം കമിഴ്ത്തിവച്ച് അതിനു മുകളിൽ ആ ഗോതമ്പു ഉരുള വച്ചു ഗ്ലാസ് കൊണ്ട് ചപ്പാത്തി പരത്തുന്ന അമ്മയുടെ കഴിവ്...
- അതേ ഗോതമ്പു പൊടികൊണ്ട് കൊഴുക്കട്ട ഉണ്ടാക്കി... കലത്തിനു മുകളിൽ ഒരു തുണി ചുറ്റി കെട്ടി അതിന് മുകളിൽ ആ കൊഴുക്കട്ട വച്ച് പുഴുങ്ങി എടുക്കുന്നത്...
- അതേ എന്റെ അമ്മയാണ് ഞാൻ കണ്ട ഏറ്റവും വിദഗ്ദ്ധയായ ശില്പി.
- എന്റെ അമ്മയാണ് ഏറ്റവും വലിയ അഭിനേത്രി... മിഴികൾ നിറയുമ്പഴും അധരത്തിൽ പുഞ്ചിരി പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന അമ്മയോളം മികച്ചയൊരു നടിയെ ഞാനിതുവരെ വേറെ കണ്ടിട്ടില്ല...
- പട്ടിണി കിടന്ന്,
- മുണ്ട് മുറുക്കിയുടുത്ത്,
- മക്കളെ ഊട്ടി, കുഞ്ഞുങ്ങളുറക്കമായാൽ കലത്തിൽ കോരിവച്ച കിണർ വെള്ളം കുടിച്ച് വിശപ്പടക്കുന്ന എന്റെ അമ്മയോളം ത്യാഗശീലയായ ഒരാളെയും ഞാൻ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ല...
- അതേ,
- ഏറെ അഭിമാനത്തോടെ... അതിലേറെ സന്തോഷത്തോടെ പറയട്ടെ
- എന്റെ അമ്മ കല്യാണി കുട്ടിയാണ് ഞാൻ കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ ആർട്ടിസ്റ്റ്...
- ദി റിയൽ ഹീറോയിൻ...
- ഒരു കാര്യം കൂടി പറയാതെ വയ്യ...
- കണ്ടു നേരിയ ഒരു ഓർമ്മ മാത്രമേയുള്ളൂ എനിക്കെന്റെ അച്ഛനെ... പകലുമുഴുവനും പണികഴിഞ്ഞ്
- രാത്രി അടുത്ത വീട്ടിലെ മുറ്റത്ത് ഒരു മലപോലെ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന തേങ്ങ പൊതിച്ചെടുക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛനോളം വലിയൊരു കായികാഭ്യാസിയെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല...
- ആ സ്നേഹവും കരുതലും കുഞ്ഞിലേ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടുവെങ്കിലും അതറിയിക്കാതെ വളർത്തിയ എന്റെ അമ്മയെ മറന്നൊരു ജീവിതം എനിക്കില്ല...
- ഇനി ഒരു ജന്മം ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും രണ്ടാമത്തെ മകനായി, ഏട്ടന്റെ അനുജനായി, അനുജത്തികുട്ടിയുടെ കുഞ്ഞേട്ടനായി,
- ആ കൊച്ചു വീട്ടിൽ തന്നെ എനിക്ക് പിറക്കണം...
- -------------------------------------------
- കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് പതിനെട്ടു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു കുഞ്ഞിന് ജന്മം കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത ആ ടീച്ചർ വയറ്റിൽ കൈ വച്ചു കണ്ണീരോടെ പ്രാർത്ഥിച്ചു ...
- നരേന്ദ്രാ...
- ഈ വയറ്റിൽ നീ പിറന്നില്ലല്ലോ...
- നിന്നെ പോലെ ഒരു മകന് ജന്മം കൊടുക്കുന്നതിനോളം പുണ്യം മറ്റെന്തുണ്ട്... അടുത്ത ജന്മത്തിലെങ്കിലും നീ എനിക്ക് മകനായി പിറക്കണം...
- ടീച്ചറുടെ കണ്ണീർവീണ, അവന്റെ അക്ഷരങ്ങൾ നോക്കി...
- കുറച്ചു നേരം ആ ടീച്ചർ ഇരുന്നു പോയി...
- അവന്റെ അക്ഷരങ്ങൾക്ക് ഗ്രേഡ് ഇടാനുള്ള യോഗ്യത എനിക്കില്ല...
- ഞാൻ പഠിച്ച ഒരു ഡിഗ്രിയും എനിക്ക് അതിന് അനുമതി നൽകില്ല...
- കാരണം അവനെഴുതിയത് ജീവിതമാണ്...
- സ്വന്തം രക്തം ചാലിച്ചെഴുതിയ ജീവിതം...