1. 1.1.1: Kompilator tworzy program wynikowy tłumacząc język źródłowy, natomiast interpreter wydaje się bezpośrednio wykonywać operacje wyspecyfikowane w programie źródłowym względem danych wejściowych dostarczanych przez użytkownika.
2.  
3. 1.1.2:
4.  a) Program wynikowy w języku maszynowym tworzony przez kompilator jest zazwyczaj znacznie szybszy od interpretera przy przechodzeniu od wejścia do wyjścia.
5.  
6.  b) Interpreter zazwyczaj udostępnia lepszą diagnostykę błędów niż kompilator, gdyż wykonuje program źródłowy instrukcja po instrukcji.
7.  
8. 1.1.3: Tworzenie kodu asemblera jest łatwiejsze do wykonania, a ponadto łatwiejsze do debugowania. Uzyskany kod asemblera jest następnie przetwarzany przez kolejny program nazywany po prostu asemblerem, który generuje relokowalny kod maszynowy jako swoje wyjście.
9.  
10. 1.1.4: Język C często stanowi podstawę dla innych języków wysokiego poziomu, wobec czego transkompilator przetłumaczy dany kod o wiele szybciej.
11.  
12. 1.1.5: Asembler generuje relokowalny kod maszynowy jako swoje wyjście, zyskane fragmenty kodu maszynowego mogą wymagać złączenia z innymi relokowalnymi plikami wynikowymi i plikami bibliotek w kod, który ostatecznie może zostać uruchomiony na komputerze.
13.  
14. Ćwiczenie 1.1.1: Na czym polega różnica między kompilatorem a interpre-
15. terem?
16. Ćwiczenie 1.1.2: Jakie są zalety (a) kompilatora wobec interpretera oraz
17. (b) interpretera wobec kompilatora?
18. Ćwiczenie 1.1.3: Jakie korzyści zapewnia system przetwarzania języka, w któ-
19. rym kompilator tworzy kod w języku asemblera, a nie w języku maszynowym?
20. Ćwiczenie 1.1.4: Kompilator tłumaczący jeden język wysokiego poziomu na
21. inny język wysokiego poziomu jest nazywany translatorem source-to-source
22. lub transkompilatorem. Jakie mogą być korzyści użycia języka C jako języka
23. wynikowego kompilatora?
24. Ćwiczenie 1.1.5: Opisz kilka zadań, które musi wykonać asembler.
25.  
26. 1.2.1 - 1.2.9
27.  
28.  - Analiza leksykalna: Pierwsza faza działania kompilatora. Analizator leksykalny (nazywany niekiedy skanerem lub lekserem) odczytuje strumień znaków budujących program źródłowy i grupuje te znaki w znaczące sekwencje nazywane leksemami. Dla każdego leksemu analizator leksykalny tworzy wyjście w postaci tokenu w formacie (nazwa-tokenu, wartość-atrybutu) który przekazywany jest do następnej fazy, czyli analizy składniowej.
29.  
30.  - Analiza składniowa: Analizator składniowy, nazywany też parserem, używa pierwszych komponentów tokenów utworzonych przez analizator leksykalny do zbudowania pośredniej reprezentacji przypominającej drzewo, odwzorowującej gramatyczną strukturę strumienia tokenów.
31.  
32.  - Analiza semantyczna: Analizator semantyczny wykorzystuje drzewo składniowe oraz informacje z tablicy symboli do sprawdzenia programu źródłowego pod kątem spójności semantycznej programu z definicją języka. Ponadto gromadzi on informacje o typach i zapisuje je albo w drzewie składniowym, albo w tablicy symboli do późniejszego użycia podczas generowania kodu pośredniego.
33.  
34.  - Generowanie kodu pośredniego: Po analizie składniowej i semantycznej programu źródłowego wiele kompilatorów generuje jawną niskopoziomową reprezentację pośrednią, zbliżoną do kodu maszynowego, o której możemy myśleć jako o programie dla maszyny abstrakcyjnej. Ta postać pośrednia powinna być łatwa do utworzenia i łatwa do przetłumaczenia na kod maszyny docelowej.
35.  
36.  - Optymalizacja kodu: Faza niezależnej od architektury maszynowej optymalizacji kodu ma na celu ulepszenie kodu pośredniego, dzięki czemu lepszy będzie również kod wynikowy.
37.  
38.  - Generowanie kodu: Generator kodu przyjmuje jako wejście reprezentację pośrednią programu źródłowego i odwzorowuje ją na język wynikowy.
39.  
40.  - Zarządzanie tablicą symboli: Tablica symboli jest strukturą danych zawierającą rekord dla wszystkich nazw zmiennych, z polami dla atrybutów tych nazw. Ta struktura danych powinna zostać tak zaprojektowana, aby umożliwić kompilatorowi szybkie odszukanie rekordu dla każdej nazwy, jak również szybkie zapisywanie i odczytywanie danych z tego rekordu.
41.  
42.  - Grupowanie faz w przebiegi: W konkretnej implementacji aktywność z wielu faz może zostać pogrupowana łącznie w przebieg (pass) odczytujący plik wejściowy i zapisujący plik wyjściowy.
43.  
44.  - Narzędzia do budowania kompilatorów: Narzędzia te używają specjalizowanych języków do specyfikowania i implementowania określonych komponentów i mogą używać naprawdę wyrafinowanych algorytmów. Większość udanych narzędzi to te, które ukrywają szczegóły algorytmu generującego i tworzą komponenty, które mogą być łatwo zintegrowane z pozostałymi częściami kompilatora.